GitaarJan



Hallo,

Ik ben GitaarJan. Ik speel slaggitaar in de SGP.
Muzikaal is het met mij begonnen toen ik een jaar of tien was, ergens in 1966.
In de huiskamer van mijn ouderlijk huis stond een mooie Erres buizenradio, zo’n mahonie houten meubelstuk met een glazen oog om zo nauwkeurig mogelijk op zenders te kunnen afstemmen.
Veronica 192 was de enige Nederlandse muziekzender in die tijd. Mijn voorkeur ging echter al snel uit naar de Engelse zenders zoals Radio Caroline, die ook prima waren te ontvangen. De presentatie van die programma’s en de muziekkeuze vond ik veel beter dan die van Veronica.
Ik kan me nog goed herinneren dat Satisfaction van de Stones in die periode op de radio voorbijkwam, en een enorme indruk op me maakte. Mijn liefde voor muziek was geboren, maar het zou nog jaren duren voordat ik mijn 1e gitaar expirience onderging.
Die Engelse radiozenders hebben niet alleen een 1e, maar vooral ook zeer langdurige invloed gehad om mijn ontdekkingsreis naar goede muziek.

Begin jaren 70 verdiende ik wat geld met het bezorgen van de Haagse Courant. Hiervan kocht ik rap tempo mijn 1e platen, waaronder

Cosmos Factory van Creedence Clearwater Revival, Aftermath van de Stones, Thick As A Brick van Jethro Tull en L.A. Woman van de Doors.
Toen waren die l.p’s voor mij een soort nieuwe religie.........en nu.........nog steeds geweldige platen.

Tijdens een vakantie in Engeland, in 1974, kocht ik op the Isle of Wight (ook al zo’n legendarische plek in de popgeschiedenis dankzij het roemruchte popfestival van 1970) mijn 1e gitaar, een steelstring van een goedkoop merk met een veel te hoge actie.
Ik was van plan om de kunst van het gitaarspelen snel onder de knie te krijgen maar ik raakte nog sneller gefrusteerd door de moeilijkheidsgraad en haakte dus net zo vastbesloten af als dat ik was begonnen.

Die gitaar heeft vervolgens jarenlang dienst gedaan als meubelstuk in mijn huiskamer, en werd af en toe opgepakt om te doen alsof ik Keith, Dave Davies of Pete Townshend was.

Jaren later, toen mijn zoon voor z’n 8e verjaardag een gitaar kreeg, heb ik aanvankelijk om hem te coachen, de kunst van het spelen alsnog heel serieus bestudeerd. Het feit dat mijn zoon de akkoorden en ritme’s wel heel makkelijk kon oppakken, heeft me sterk geinspireerd, want......... wat hij kan moet ik toch zeker ook kunnen, dacht ik. Nou ..... mooi niet dus, want als midlife burger ontwikkel je je op den gitaar nu eenmaal minder snel dan als jonge getalenteerde gitarist.
Des al niet te min speel ik nu met mijn Gibson Les Paul en Marshall buizenbak (ook goed voor het ultieme scheurwerk) een lekker slagpartijtje. Eerst anderhalf jaar in ‘de jeugdzorgband’ en nu in de SGP.

Ik hoor nog steeds heel veel fantastiche pop, jazz, en blues. Voor mij "Never Enough" om een titel van H. Brood aan te halen, maar om bepaalde nummers ook zelf te spelen is nog leuker.

De persoonlijke muzieksmaak van de mannen van de SGP (die politieke partij is ook al zo’n mannenbolwerk) ligt dicht bij elkaar. Iedereen heeft wel wat met de covers die we doen. Tijdens het spelen zijn we op zoek naar de specifieke SGP groove, vibes en soul (whatever that maybe).
Maar.......als die chemie ontstaat (gebeurt best vaak), dan krijgen we vleugels. Kicken en Kippenvel, dus........dat smaakt naar meer.





Laatst bijgewerkt op 27-11-2006; Copyright © 2006 Sick Elephant Man